Adıyaman besni ince araplar köyü arapkoy arapköyü incearalarköyü

Bugün evden işe giderken her zamanki gibi metroya bindim ve metroda otururken yaşlı bir adam geldi kalktım ona yerimi verdim aradan bir on dakika geçti kızım araba Yenibosna’ya gidermi dedi o an içime bir mutluluk konuverdi ve yüzümde hafif bir gülümsemeyle evet gider amca dedim.Bu hoşluğun sebebi böyle sade insanların olmasıydı yani metroya araba demesi çok hoşuma gitmişti.Bu devirde gerçekten düzgün ve dürüst bir insana rastlamak pek mümkün değil ya da hep bana mı denk geliyor bilmiyorum.İşe gidip gelirken hep etrafıma bakarım işe giden insanların koşuşturması,yığınla arabalar,poşet içinde tiner çeken çocuklar,ellerinde bira şişesi olan geçler,betonda yatan evsizler ve tabi ki bunlar gibi göremediğim birçok insan manzaraları beni çok etkiler.Büyük şehir başlı başına bir ülkedir ve içinde her çeşit insan ve her ırktan insan bulunur ve bu devirde kime sorarsan sor hayatından memnun değil herkes psikolojik sorunlar yaşıyor.Ben doğallığı özledim şimdi hangi yanıma baksam çıkarcılık görüyorum insanlar her şeyi menfaat üzerine kurmuş, bir insanın düştüğünü görmeyiversinler bir tekmede onlar atarlar insanların bu hale gelmesindeki nedenler nedendir neden bu gaddarlık ne den bu sevgisizlik hani büyüklere saygı hani küçüklere sevgi? Öyle bir hale gelmişizki aç olan komşumuzdan haberimiz yok insanda karşısındakine bir gülümseme sadakası bile kalmamış.Halbuki en ucuz en masrafsız yardımdır bir gülümseme Ama bizler bunu bile esirgiyoruz İnsanlarda güven hiç kalmamış birine selam dediğin zaman bile acaba neden selam verdi diye düşünenler var böyle zavallı bir toplum olmaya adayız bir yandan onlara da hak veriyorum; bir yandan savaşlar bir yandan ekmek davası bir yandan da yok olan geçmişleri ben kendimi örnek verirsem böyle yaşamaktan yoruldum diyebilirim etrafıma bakıyorum kimisi daha çocuk yaşında evin tüm yükü omuzlarına verilmiş, kimine bakıyorum hastası var fakat yoksulluktan gözü önünde yavaş yavaş eriyip gittiğini görüyor, kimine bakıyorum bu savaşta yok olup gitmiş elini neye atsa boşluk var bu yüzden hayat gerçekten çok zor olmuş ama en azından karşısındakine yüzündeki bir gülüşün ne kadar onu mutlu edeceğini unutmayalım bari bir gülümsemeyi birbirimizden esirgemeyelim yoksa örf adetiyle insani değerleriyle ayakta olan toplumumuz yok olmaya mahkumdur,nerden geldik nereye gidiyoruz diye bir oturup düşünelim.Arkadaşlar belki çok karamsar bir yazı yazdım ama gerçektende kabul etmesek de böyle bir devirde yaşıyoruz tabiî ki böyle karamsar baktığım halde her zaman güçlü yanımı göstermişimdir etrafıma yoksa bende böyle bir toplumda yok olmaya aday olacam

Sizlerinde bu konuda yorumlarınızı beklerim umarım hep beraber bir arada insanca yaşayabileceğimiz bir toplum yaratırız …